فلسفه نوپوشی در نوروز؛ نمادی از طراوت و شادمانی
نوپوشی در نوروز برگرفته از طبیعت و بهار است؛ رسم کهنی که شگون شادمانی و آرامش دارد و در دوره صفویه و قاجاریه نیز مورد توجه بوده است.
به گزارش سبک ایده‌آل، رسم نوپوشی در نوروز یکی از کهن‌ترین آداب ایرانی است که برگرفته از طبیعت و پیروی از بهار است. با آمدن فصل نو، مردم لباس نو به تن می‌کنند تا هم‌نوا با طبیعت، طراوت و شادمانی را به زندگی خود بیاورند. این باور عمیق در نوشته‌های نوروزی و توصیه‌های بزرگان ایرانی همواره مورد تأکید قرار گرفته است.
در دوره صفویه و قاجاریه، این رسم به اوج خود رسیده بود. سفرنامه‌نویسانی مانند شاردن در آثار خود به آن اشاره کرده‌اند. او در سیاحت‌نامه‌اش می‌نویسد: «ایرانیان نوروز را عید لباس نو می‌نامند. زیرا حتی فقیرترین افراد نیز در این جشن یک دست لباس نو به تن می‌کنند.» این رسم نمادی از احترام به طبیعت و نمایش شادی جمعی در استقبال از سال نو بود.
نوپوشی در نوروز نه فقط یک رسم، بلکه فلسفه‌ای است که شادی، آرامش و همدلی را در میان مردم ترویج می‌کند و تا امروز به‌عنوان یکی از زیباترین جلوه‌های این عید باستانی شناخته می‌شود.