راز پیشگویی ترسناک استیون هاوکینگ از مرگ زمین

به گزارش سبک ایده‌آل، در این مطلب، پیشگویی های تکان‌دهنده استیون هاوکینگ درباره آینده زمین را بخوانید. ما از هشدار او درباره بحران سکونت‌پذیری زمین تا راه‌حل مهاجرت فضایی برای بقای بشر را بررسی می‌کنیم.

استیون هاوکینگ یکی از بزرگ‌ترین متفکران علمی تاریخ بشر، پیش از مرگش در مارس ۲۰۱۸، پیش‌بینی‌های عمیقی درباره آینده ما ارائه کرد. با وجود دهه‌ها مبارزه با بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS)، هوش او هرگز کاهش نیافت و به تفکر درباره سرنوشت بشریت در سیاره‌ای که روز به روز شلوغ‌تر می‌شد ادامه داد. در حالی که آینده‌ای نامشخصی را می‌گذرانیم، هشدارهای نهایی او شایسته توجه ما هستند.

پیشگویی شوم بحران قابل سکونت بودن زمین توسط استیون هاوکینگ

در اجلاس Tencent WE سال ۲۰۱۷ که در پکن برگزار شد، هاوکینگ ارزیابی هشیارکننده‌ای را درباره مدت حضور بشر روی زمین ارائه کرد. او با دقت خاص خود محاسبه کرد که بر اساس نرخ رشد جمعیت فعلی (با دو برابر شدن جمعیت انسان‌ها تقریبا هر ۴۰ سال یک‌بار) تا سال ۲۶۰۰ به آستانه بحرانی خواهیم رسید.

این فیزیکدان مشهور هشدار داد: «تا سال ۲۶۰۰، جمعیت جهان شانه‌به‌شانه خواهد بود و مصرف انرژی الکتریکی، زمین را به رنگ سرخ درخشان در خواهد آورد.» این یک اغراق نبود، بلکه یک برآورد ریاضی بود که مسیر ناپایدار گسترش انسان و مصرف منابع را برجسته می‌کرد.

جدول زمانی هاوکینگ به بشریت حدود ۵۷۵ سال فرصت داد تا راه‌حلی برای این تهدید وجودی پیدا کند. ترکیب رشد بی‌رویه جمعیت، کاهش منابع و تسریع تغییرات آب و هوایی، زمین را به محیطی به‌طور فزاینده‌ای نامناسب برای تمدن بشری آن‌گونه که می‌شناسیم، تبدیل خواهد کرد.

دانشمندان حوزه آب و هوا به‌طور مداوم از عناصر نگرانی‌های هاوکینگ حمایت کرده‌اند و تحقیقات نشان می‌دهد که اثرات گرمایش جهانی سالانه تشدید می‌شوند. تهدیدهای به‌سرعت در حال تکامل برای زیرساخت‌های فناوری ما می‌تواند تلاش‌های سازگاری را پیچیده‌تر کند، زیرا جوامع با آسیب‌پذیری‌های زیست‌محیطی و دیجیتالی دست و پنجه نرم می‌کنند.

در حالی که بسیاری بر تأثیرات فوری آب و هوایی مانند رویدادهای شدید آب و هوایی تمرکز می‌کنند، دیدگاه هاوکینگ قرن‌ها فراتر رفت و نقطه اوجی را پیش‌بینی کرد که در آن سیستم‌های متعدد سیاره‌ای به‌طور همزمان از کار بیفتند. پیش‌بینی او شاید جامع‌ترین تحلیل بلندمدت از سوی یکی از مشهورترین ذهن‌های علمی باشد.

مهاجرت فضایی به عنوان استراتژی نهایی بقای بشر

با وجود ماهیت وخیم پیش‌بینی خود، هاوکینگ بشریت را ناامید نکرد. او راه‌حلی جسورانه را پیشنهاد کرد که منعکس‌کننده شیفتگی مادام‌العمر او به کیهان بود: تبدیل شدن به یک گونه چند سیاره‌ای. او در سخنرانی خود در پکن اظهار داشت:

من خوش‌بین هستم. من معتقدم که می‌توانیم از این آخرالزمان بالقوه جلوگیری کنیم و راهی که این کار را انجام خواهیم داد، حرکت به فضا است.

این مهاجرت کیهانی یک اکتشاف اتفاقی نخواهد بود، بلکه یک استراتژی تخلیه ضروری است. هاوکینگ استقرار دائمی بشریت در فراتر از زمین را نه صرفا به عنوان پاسگاه‌های علمی، بلکه به عنوان امتدادهای مشروع تمدن بشری متصور شد. برای او این صرفا یک گزینه نبود، بلکه یک ضرورت تکاملی بود.

نظریه مهاجرت فضایی هاوکینگ با بسیاری از علاقه‌مندان معاصر فضا متفاوت است. او به جای تمرکز صرف بر مریخ نزدیک، به سیارات فراخورشیدی دوردست فکر کرد که ممکن است از قبل دارای شرایط مناسب برای سکونت انسان باشند. این چشم‌انداز بلندمدت، چالش‌های عظیم سیاره‌سازی سیاراتی مانند مریخ را که می‌تواند به قرن‌ها مداخله فناوری نیاز داشته باشد، تصدیق کرد.

دیدگاه این فیزیکدان با کارآفرینانی مانند ایلان ماسک که از اسکان مریخ به عنوان بیمه‌نامه بشریت حمایت می‌کنند، همسو است. با این حال، جدول زمانی هاوکینگ فراتر رفت و اذعان کرد که سکونتگاه‌های اولیه احتمالا پاسگاه‌های ناپایدار خواهند بود تا تمدن‌های خودکفا. رستگاری واقعی گونه ما ممکن است مستلزم سفرهایی به سیستم‌های ستاره‌ای دور باشد.

آنچه پیش‌بینی هاوکینگ را به‌ویژه قابل توجه می‌کند، این است که چگونه خوش‌بینی فناوری را با واقع‌گرایی زیست‌محیطی متعادل می‌کند. او نه بحران زیست‌محیطی زمین را رد کرد و نه پیشنهاد کرد که فناوری به تنهایی می‌تواند آن را بدون تغییرات اساسی در رفتار و الگوهای سکونت انسان حل کند.

محدودیت‌های زمانی و ضرب‌الاجل کیهانی بشریت

پیش‌بینی هاوکینگ صرفا گمانه‌زنی آکادمیک نبود، بلکه حس عمیقی از فوریت را به همراه داشت. اگر محاسبات او در مورد محدودیت قابل سکونت بودن زمین درست باشد، بشریت با چالشی بی‌سابقه برای توسعه قابلیت‌های سفر بین ستاره‌ای در یک بازه زمانی نسبتا کوتاه کیهانی روبرو است. پنجره ۵۷۵ ساله که او مشخص کرد ممکن است در مقیاس انسانی سخاوتمندانه به نظر برسد، اما لحظاتی ناچیز در زمان تکاملی یا زمین‌شناسی را نشان می‌دهد.

این فوریت بین رویکردهای رقیب برای آینده بشریت تنش ایجاد می‌کند. برخی از دانشمندان و فعالان بر حفظ قابلیت سکونت زمین از طریق اقدامات فوری آب و هوایی، تلاش‌های حفاظتی و توسعه پایدار تمرکز می‌کنند. برخی دیگر با الهام از دیدگاه کیهانی هاوکینگ، از تسریع اکتشافات فضایی و فناوری‌های سکونت به‌عنوان محافظ در برابر فاجعه زمینی حمایت می‌کنند.

پیامدهای عملی هشدار هاوکینگ فراتر از فیزیک نظری و به انتخاب‌های سیاستی که دولت‌ها امروز با آن روبرو هستند، گسترش می‌یابد. تصمیمات سرمایه‌گذاری بین پایداری مبتنی بر زمین در مقابل گسترش مبتنی بر فضا، دوراهی‌های استراتژیک واقعی در مورد آینده بشریت را نشان می‌دهد. کشورها باید تصمیم بگیرند که آیا به کاهش فوری تغییرات آب‌وهوایی اولویت دهند یا قابلیت‌های فضایی بلندمدت که در نهایت ممکن است گونه ما را نجات دهد.

پیام نهایی هاوکینگ را شاید بتوان به بهترین شکل به عنوان حمایت از هر دو رویکرد به طور همزمان درک کرد: تلاش برای گسترش قابلیت سکونت زمین و در عین حال توسعه فناوری‌های لازم برای مهاجرت کیهانی. این دیدگاه متعادل، هم بحران فوری زیست‌محیطی و هم محدودیت‌های بلندمدت تمدن تک سیاره‌ای را تصدیق می‌کند.

همان‌طور که سال‌ها پس از درگذشت هاوکینگ، هشدار او را پردازش می‌کنیم، اهمیت آن تنها افزایش می‌یابد. هر سالی که از تخریب محیط زیست می‌گذرد، پیش‌بینی او را به‌طور فزاینده‌ای پیشگویانه جلوه می‌دهد، در حالی که پیشرفت‌های فناوری در اکتشافات فضایی، کورسویی از آینده کیهانی را که او متصور بود، ارائه می‌دهد. این پرسش باقی می‌ماند که آیا بشریت به این هشدار نهایی از سوی یکی از بزرگ‌ترین ذهن‌های خود توجه خواهد کرد یا خیر.