عملکرد فنی بمب هسته‌ای «مرد چاق»؛ نقطه عطفی در تاریخ تسلیحات اتمی+ویدیو
بمب پلوتونیومی «مرد چاق» با طراحی انفجار داخلی، یکی از مرگبارترین بمب‌های اتمی تاریخ بود که پایه‌گذار نسل جدید تسلیحات شد.
به گزارش سبک ایده‌آل، بمب هسته‌ای «مرد چاق» (Fat Man) دومین سلاح اتمی بود که ایالات متحده آمریکا در جریان جنگ جهانی دوم به کار برد.
این بمب در تاریخ ۹ اوت ۱۹۴۵ بر فراز شهر ناگازاکی ژاپن رها شد و به یکی از مهلک‌ترین حملات تاریخ بشر تبدیل شد. طراحی «مرد چاق» با بمب اول آمریکا موسوم به «پسر کوچک» (Little Boy) تفاوت‌های قابل‌توجهی داشت که آن را به الگویی برای توسعه بمب‌های بعدی تبدیل کرد.
بر خلاف «پسر کوچک» که بر اساس اورانیوم-۲۳۵ ساخته شده بود، بمب «مرد چاق» از پلوتونیوم-۲۳۹ بهره می‌برد. از نظر قدرت انفجاری نیز این بمب با تولید انرژی معادل ۲۱ کیلوتن تی‌ان‌تی، تخریبی حتی بیشتر از بمب اول داشت.
مهم‌ترین وجه تمایز فنی در طراحی این سلاح، استفاده از سیستم انفجار داخلی یا implosion-type بود. در این روش، مواد منفجره قوی به گونه‌ای اطراف پلوتونیوم چیده شده بود که با انفجار همزمان، پلوتونیوم را از همه جهت فشرده
و به جرم بحرانی می‌رساند. این فشردگی ناگهانی باعث آغاز واکنش زنجیره‌ای هسته‌ای و انفجار عظیم می‌شد.
🔴در ادامه میتوانید ویدیو مربوط را مشاهده کنید:
این فناوری نسبت به طراحی «پسر کوچک» بسیار کارآمدتر و قابل اطمینان‌تر بود، به همین دلیل به الگویی برای توسعه بسیاری از بمب‌های اتمی پس از جنگ جهانی دوم بدل شد.
انفجار «مرد چاق» باعث مرگ ده‌ها هزار نفر شد و نقشی اساسی در تسلیم نهایی ژاپن و پایان جنگ جهانی دوم ایفا کرد. این بمب نه تنها یک سلاح، بلکه نقطه عطفی در تاریخ فناوری نظامی به شمار می‌آید.