به گزارش سبک ایده‌آل، چهار دهه از زمانی که دانشمندان برای نخستین بار از وجود سوراخی در لایه اوزون پرده برداشتند می‌گذرد. این کشف علمی موجب شد تا جهان به‌سرعت برای ممنوعیت استفاده از مواد مخرب لایه اوزون مانند کلروفلوئوروکربن‌ها (CFC) وارد عمل شود. موادی که در اسپری‌های مو، دئودورانت‌ها، یخچال‌ها و سیستم‌های تهویه مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
توافق‌نامه تاریخی «پروتکل مونترال» که در سال ۱۹۸۷ به امضا رسید، یکی از موفق‌ترین نمونه‌های همکاری بین‌المللی در زمینه محیط‌زیست به شمار می‌رود و نقش مهمی در کاهش انتشار این مواد ایفا کرد. اما با وجود این تلاش‌ها، ترمیم کامل لایه اوزون همچنان روندی طولانی‌مدت در پیش دارد.
براساس برآوردهای کارشناسان، حتی اگر از امروز هیچ ماده مخربی وارد جو نشود، بازسازی کامل این لایه تا پس از سال ۲۰۷۰ به‌طول خواهد انجامید. یکی از دلایل این تأخیر، پایداری طولانی‌مدت برخی از این ترکیبات در جو زمین است که تا سال‌ها اثرات خود را باقی می‌گذارند.
همچنین، شواهد علمی نشان می‌دهد که تغییرات اقلیمی می‌تواند بر روند ترمیم لایه اوزون تأثیر منفی بگذارد. افزایش دمای زمین، تغییر در جریان‌های استراتوسفری و افزایش بخار آب در لایه‌های بالایی جو، همگی عواملی هستند که ممکن است مانع بهبود سریع این سپر محافظ زمین شوند.
لایه اوزون نقش حیاتی در محافظت از زمین در برابر پرتوهای فرابنفش خورشید دارد و کاهش آن می‌تواند به افزایش سرطان پوست، آسیب به گیاهان و اختلال در اکوسیستم‌های دریایی منجر شود.