ونیز چگونه آب شور دریا را به آب شرب تبدیل میکند؟

به گزارش سبک ایده آل، مردم ونیز برای حل این مشکل، دست به یه اقدام خلاقانه زدند. اون‌ها شروع کردن به حفر مناطق بزرگی زیر سطح شهر و این حفره‌ها رو با یه لایه ضخیم از خاک رس ضدآب پوشاندند تا آب شور دریا به داخل این فضاها نفوذ نکند. این لایه‌ی رس نه تنها به عنوان یه سد عمل می‌کرد، بلکه جلوی هر گونه نشتی را هم می‌گرفت.

بعد از این، اونا فضای خالی ایجاد شده را با شن و سنگ پر کردند. این مواد، نقش یه سیستم طبیعی فیلتراسیون را داشتند و باعث می‌شدند که آب باران که به این مناطق وارد می‌شود، از میان لایه‌های ماسه و سنگ عبور کند و پاک شود. این کار باعث می‌شد که آب قبل از رسیدن به چاه‌ها تا حد زیادی تمیز شود.

سطح زمین را هم با کاشی‌هایی بازسازی کردند که به طور هوشمندانه‌ای طراحی شده بودند تا آب باران را به گوشه‌های میدان‌ها هدایت کنند. آب باران از اینجا به حوضچه‌هایی می‌ریخت که به دقت طراحی شده بودند تا آب را جمع کنند. این حوضچه‌ها، به عنوان اولین مرحله‌ی جمع‌آوری و فیلتر کردن آب عمل می‌کردند و آب را به تدریج به سمت لایه‌های زیرین شن و سنگ هدایت می‌کردند.

وقتی آب به طور کامل از میان لایه‌های مختلف عبور می‌کرد، به چاه اصلی‌ای که در مرکز میدان بود، می‌رسید. این چاه‌ها به عنوان منبع اصلی آب شیرین برای شهر عمل می‌کردند. ولی اینجا ماجرا تمام نمی‌شد. برای اینکه میزان آب جمع‌آوری شده بیشتر شود، سقف‌های ساختمان ‌های اطراف میدان‌ها را هم با ناودون‌هایی مجهز کردن که آب باران را به میدون‌ها هدایت می‌کردند. این ناودان‌ها باعث می‌شدند که حتی آب بارانی که روی ساختمون‌ها می‌بارید، هدر نرود و به سیستم چاه‌ها بپیوندد.

در نتیجه، ونیز به یک قیف بزرگ تبدیل شد که به طور مداوم آب باران را از سراسر شهر جمع می‌کرد و به چاه‌های متعدد هدایت می‌کرد. این سیستم پیچیده توانست بیش از 600 چاه را در سراسر شهر پر کند و برای چندین قرن، آب شیرین ونیز را تامین کند. این شاهکار مهندسی، یکی از دلایل اصلی بقای ونیز در طول تاریخ بود.